Door Arjen Ronner
De zorg verandert. Gemeenten nemen vanaf 2015 veel zorgtaken over van het rijk. De zorg voor ouderen, langdurig zieken en gehandicapten komen niet alleen op het bordje van de gemeente, gemeenten moeten het ook doen met veel minder geld. Bezuinigen heet dat. Ook rechten en plichten veranderen. Heb je voorheen recht op een bepaalde voorziening, nu al moet je eerst om je heen kijken of iemand in je familie of kennissenkring je kan helpen voor je een beroep kan doen op professionele zorg. Logisch dat mensen die afhankelijk zijn van zorg ongerust raken, vragen hebben wat er op ze af komt.
Leden van de fractie van GroenLinks gingen daarom vrijdag 7 maart jl. in gesprek met ouderen, wijkverpleegkundigen en vrijwilligers van het serviceloket, de SHO en de WMO raad om te peilen wat er leeft om van hen te leren. Ze werden hartelijk ontvangen door enkele bewoners van het appartementencomplex aan de Glazenmaker.
Niet alleen lijstrekker Bert Jongert stak er zijn licht op, ook het Tweede Kamerlid Linda Voortman van GroenLinks nam deel aan het gesprek.
Linda deed de aftrap over wat en hoe de overheveling van de zorg van Den Haag naar de gemeenten vorm krijgt en welke dilemma’s er spelen. De trend om de zorg dichter bij de cliënt te organiseren juicht zij toe. Maar Linda maakt zich zorgen over de randvoorwaarden: het geld waarmee de gemeenten het moet doen en de snelheid waarmee het ingevoerd wordt. Bert maakt zich zorgen over een te grote druk op de vrijwilligers en het risico dat werk van professionals door hen wordt overgenomen. Er wordt gesteld dat gemeenten dicht bij hun bewoners staan, maar is dat overal wel zo? En hoe vaak en hoe lang kan je een beroep blijven doen op vrijwilligers en mantelzorgers. Hoe voorkom je dat het voor hen leuk blijft en dat ze niet overspannen raken door overbelasting?
Gemeenten hebben nu nog de plicht om te ondersteunen, maar als het compensatiebeginsel geschrapt blijft, wat kan een burger dan nog aan zorg verwachten?
De positie van de cliënt
De bewoners maakten zich zorgen over bijv. de ondersteuning van de zorgvraag. Wat doe je als je de neiging hebt hulp uit de weg te gaan? Wat als je niet goed kan verwoorden wat je nodig hebt.
Daarom werd er gepleit voor ruimte voor cliëntondersteuning om de positie van de cliënt zo sterk mogelijk te maken. De vrijheid om iemand mee te nemen bij het keukentafelgesprek. Niet dat een gemeenteambtenaar deze persoon dan weg kan sturen.
Een ruimte zou de gemeente dan wel moet geven. Ook ruimte voor de zorgverlener, die vanuit zijn deskundigheid heel goed weet wat iemand nodig heeft en niet zit te wachten op bemoeizucht van de gemeente of een verzekeraar.
Bij nieuwe aanbestedingen lopen werknemers van instellingen het gevaar ontslagen te worden of teruggevraagd voor een lager salaris. Linda wil in Den Haag voorstellen een constructie net als in het bus en streekvervoer, waar een nieuwe busmaatschappij de chauffeurs van de afgedankte maatschappij overneemt onder dezelfde voorwaarden.
De fractie van GroenLinks trekt uit het gesprek onder meer de volgende conclusies:
- In de te maken verordening zal de positie van de cliënt centraal moeten staan.
- De gemeente moet niet op de stoel gaan zitten van de zorgverlener.
- De gemeente moet een duidelijke visie hebben en de kaders meegeven aan de organisaties.
- Het werk van de SHO en andere vrijwilligers moet door de gemeente worden gefaciliteerd.
- Preventieve zorg, ruimte voor de deuren langsgaan om te signaleren dat het niet goed gaat met iemand vraagt de hoogste prioriteit.
- Erg belangrijk is dat betrokken partijen, gemeente, professionals en vrijwilligersorganisaties van elkaar weten wat ze doen en goed gaan samenwerken. Om het goedkoper te maken waar dat kan, maar vooral om de zorg te kunnen aanbieden die mensen nodig hebben.
TERUG